در میانه قرن سوم پیش از میلاد، معماری مذهبی در شبه قاره هند در سه ساختار و توسعه و تکوین یافت: معابد و پرستشگاه های بوداییان (ویهارا)، معابد و مقبره های نیم کره و تپه مانند (استوپا) و تالارهای عابدان ( چیتا و چیتاگری ها) که در انتهای آن ها استوپایی گنبدی وجود داشت. به دنبال تغییراتی که در فعالیت های مذهبی روی راد، به تدریج استوپاها د تالار های عبادت جا گرفتند. این امر در هزاره اول میلادی به اوج خود رسید، به ویژه در مجموعه های غارهای آجانتا و الورا استوپا از تل خاک کوچکی که بر مزاری ساخته می شد به نیم کره یا قبه ای آجری تکوین یافت که با روبنایی نوک تیز اغلب محلی برای گرامی داشت بودا و سایر تشریفات مذهبی بود. مشهورترین نمونه باقی مانده از این استوپاها، استوپای سانچی از یک سده پیش از میلاد است. این ساختار های ساده بعد ها به معابد بسیار آراسته و بزرگ هندو تکامل پیدا کرد که اغلب با حجاری ها و نقاشی های زیبا مزین می شدند. از مهم ترین این معابد انکور وت در کامبوج و فراپرنگ سام یود در تایلند هستند.
