رومیان با استفاده از ستون های مستقل به عنوان تقویت کننده، قوس های سنگی را توسعه دادند. قوس ها معمولا برای نگهداری دیوار های بزرگ و شالوده ساختمان استفاده می شدند. قوس ها را از هر سو به وسیله ی داربست های موقتی چوبی بالا می بردند و سنگی که آخر می بایست در مرکز قوس قرار می گرفت سنگ کلید یا سنگ سرقوس بود. رومیان پس از این گذرگاه های قوس دار و قوس آهنگ و قوس گهواره و نیز چار طاقی و در نهایت گنبد ساختند. ان ها ستون را بر پنج شیوه می ساختند، علاوه بر سه نوع ستون یونانی آن ها ستون توسکان ( نمونه ای ساده تر از ستون دوریسی) و ستون مرکب (که با شکوه تر و آراسته تر از ستون قرنتی) را هم آفریدند. گذرگاه ها و ایوان ها با تزئینات، نقش برجسته ها و مجسمه ها اراسته می شدند. طاق های پیروزی با پیکره ها و تندیس حکم رانان و فاتحان ساخته می شدند. کتیبه ها بر این طاق های پیروزی حروف را با دقت و وضوح حکاکی می کردند، بی هیچ اثری از عناصرتزئینی، تاییدی بر ذائقه رومی در خویشتن داری.
